Mountain Vitosha en ik gaan niet samen

Vandaag is het snikheet, ik schat zeker 33 graden en ik haal het in mijn hoofd om eindelijk eens snel die Mountain Vitosha te gaan beklimmen, een goeie 3000 meter hoog (ter info zo'n 4,5 keer de Baraque Fraiture). Camera ik de aanslag begin ik aan mijn tocht door de bossen. Het gaat goed ... die eerste 150 meter

! Ik begin te zweten als een Brabants trekpaard maar ik probeer me moedig te houden en houd vol, ... joepie opnieuw 300 meter!

Maar uiteindelijk, zoals een renner op de Muur van Geraardsbergen met een platte tube moet opgeven of een tennisser in de vijfde set met krampen de wedstrijd aan zich laat voorbijgaan, moet ook ik passen na bijna twee uur en een goeie kilometer verder.

In het zweet badend zet ik mijn wandeltrip voort. Naar beneden weliswaar!

Op naar Plovdiv, ...

Mijn eerste reisje zal een (binnenlandse) trip worden richting Plovdiv. Het is de op Sofia na grootste stad van het land. Er wonen zo'n 350.00 mensen en de stad is met haar 8000-jarige geschiedenis een van de oudste van Europa, en heeft dan ook als motto 'Antiek en eeuwig'. Er zijn heel wat belangrijke universiteiten te vinden en de oude stad zou nog zeer intact zijn en mooi om te zien. Ben benieuw. We vertrekken zaterdag in de vroege ochtend en hopen een couchsurfer te vinden voor één nacht, anders zal het een jeugdherberg worden.

Tsjechen en de Kandelaar Bar, ...

Zondag, 01u35 in de ochtend ... Na een lange en vooral luie zondag lig ik nu pas is mijn bedje. Ben net terug van een leuke kroeg. Ik had afgesproken met een Tsjech van de couchsurfwebsite in een cafeetje ergens in Sofia. Maar, voor ik dat gevonden had heb ik wel enkele kilometers moeten afleggen.

Normaal hadden we afgesproken om acht uur maar hij stuurde mij een berichtje dat ik me niet moest haasten omdat het op zondag pas om negen uur open ging. Oef, ... niet haasten, ... een geluk want ik was al meer dan 1,5 uur aan het zoeken achter de bar. Ik had het adres wel, ... en ik ben op de juiste plaats maar, ... ik kan het gewoonweg niet vinden. Wel twintig keer wandel ik het opgegeven straatje op en af. Helemaal niks. Geen één keer zie ik iemand uit een gebouw komen of er ééntje binnengaan.

Ik loop en slenter en besluit dat ik iedere deur of poort die ik tegenkom ga proberen open te doen om te zien wat erachter schuilt ... En ja, eindelijk! Ik ben uiteindelijk bij mijn bestemming .

Hier is de tijd blijven stillestaan, ... als men in dit café al ergens stroom voor gebruikt, dan is het enkel voor twee dingen. Voor 1 kleine keukenfrigo waar al de flesjes bier in gestouwd zitten (tapkraan heeft men niet) en de andere voor de heerlijke muziek.

Licht heeft men niet, tis te zeggen, op elke tafel, de ganse toog en zelfs de trap staan vol met allerlei soorten kaarsen. Het heeft wel iets en is super gezellig. Ook als de Tsjech met zijn vrienden arriveerd blijft het een leuke boel. Vladimir is hier op 3-weeks taalkamp en is een gezellige gast!

Moet het nog gezegd waarom ik zo lang heb gezocht achter het café...? Ik denk namelijk dat de brandweer niet helemaal akkoord zou zijn met deze inrichting :-)

Uitslapen en Boyana Kerk

Eindelijk zaterdag. Uitslapen dus, ... en dat was ondertussen al weer een week geleden! Van maandag tot vrijdag werk ik immers en begin ik om zeven uur 's morgens, om iets na de middag gedaan te hebben met lesgeven zodat ik de stad kan ontdekken of gewoon crashen in mijne zetel of genieten op een terrasje. Omdat het appartement op bijna 30 minuten per tram (tsjoek-tsjoek tegen 30 km/u) van het hotel ligt sta ik dus elke keer op rond zes uur 's ochtends! Ja ook na feestjes en meetings die duren tot 3 uur. Waarom willen ze die trouwens ook geven op doordeweekse dagen? In ieder geval ga ik vandaag eindelijk eens naar de Boyanakerk, die gelegen is in één van de buitenwijken van Sofia, aan de voet van de Vitosha Berg, en die ook op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat omwille van zijn historische waarde. In de Middeleeuwen was de kerk één van 35 Bulgaarse forten die de oude stad moest beschermen. Ze is 900 jaar oud en heeft naar het schijnt fantastische fresco's. Foto's volgen later natuurlijk.

Ik heb hier ook een Belg (ook lid van couchsurfing) die hier gedurende één jaar werkt voor een Vlaamse bedrijf. Waarschijnlijk gaan we deze avond een stapje in de wereld zetten, hij zal ongetwijfeld weten waar de plekjes zijn en de places-to-be. Hopelijk kent hij een cafeetje waar men Leffe of Hoegaarden, of beter nog Geuze verpatst want daar zou hij mij zeer blij mee kunnen maken!

Couchsurfing meeting en Guiness Beer à volenté

Gisterenavond ben ik samen met mijn kamergenoot naar een Couchsurfing-Meeting geweest in Sofia. Voor diegene die het nog niet weten, Couchsurfing is de max en mijn favoriete reismethode in crisistijd. Het principe; je gaat op vakantie, citytrip, trekt de wereld rond, of moet zoals ik werken in een ander land en je verblijft niet in een hotel , maar bij andere mensen thuis op de zetel (couch).De organisatie werkt via een website (klik hier) waar je een profiel dient aan te maken -er zijn wereldwijd al 1,3 miljoen leden, waarvan 20.000 Belgen- waarna je van start kan gaan met het zoeken van mensen die hun couch (meestal is dit een extra bed in de logeerkamer) gratis aanbieden voor een bepaalde tijd.

Het leuke eraan is niet enkel dat het je niets kost (je host mag je geen geld vragen), maar je leert ook in een vreemd land direct mensen kennen die je opweg helpen in de stad, je leert de plaatselijke gebruiken kennen, de taal, en je maakt een heleboel (internationale) vrienden voor het leven. Iets wat je in een hotel natuurlijk minder tegenkomt.

Je kan je zowel profileren als ‘surfer’ (je gaat bij iemand logeren), ‘host’ (iemand komt bij jou) of beiden. Als veiligheid kan je dan achteraf op je gast of host zijn profielpagina een korte boodschap achterlaten van hoe je onthaald werd, wat je ervan vond. Dit is dan leuk voor andere bij het maken van hun beslissing waar naartoe te gaan of wie in huis te halen.

Om een lang verhaal kort te maken, het is de max, en gisteren werd er dus een maandelijks feestje gehouden van de Couchsurf Sofia-groep. We waren met zo’n 60-tal. Achteraf ben ik met Ivo van Bulgarije, Oscar uit Mexico en Scott uit Boston, USA naar een Ierse Pub geweest en het was toch 03.00 voor ik in mijn bed zat. Btw een halve liter Tuborg van het vat kost hier € 1,20 een verse Guinness perfect getapt (groot formaat J) € 1,90.

Dekentjeuh en een koffietjeuh

Vlotjes richting Sofia

Lang geleden dat er nog eens een trip was die begint zoals dat zou moeten, namelijk met het correcte vertrek- en landingsuur. Geen vertragingen door de dichte mist, boze stakende luchthavenmedewerkers of uitgebrande motoren deze keer. Neen, integendeel stipt, à la minute, just on time, ... De doortocht van de luchthaven naar mijn appartement, zo’n twintig minuten rijden doet een beetje grauw en grijs aan, maar minder dan ik gedacht had vooraf. We hebben de slechtste lunch in maanden (halve geitekop in flauwe watersoep en gevulde paprika met verschrikkelijk vettig gehakt vermengd met iets dat op de niet al te appetijtelijke ‘maden’ lijkt). Samen met de lekkere bulgaarse sla met fetakaas, tomaatjes, komkommer en ajuin was ik de geweldige en gigantische som van 4,5 euro kwijt, ... inclusief halve liter welsmakende ‘pivo’ (bier). We gaan vroeg slapen, morgen op naar downtown Sofia! Bart

Wachten op een sloepje vol met vis

Vandaag plan ik een bezoekje aan het piepkleine havendorpje Palmeira dat centraal aan de westkant van Sal ligt. Omdat er niet direct een busje of taxi vertrekt naar die richting zal ik maar (een beetje tegen mijn zin) vanuit Espergos te voet gaan. De wandeling bergaf van ongeveer een uur brengt me via één lange vermoeiende weg met daarrond helemaal niets uiteindelijk tot aan mijn bestemming.

Alvorens ik de haven bereik slenter ik door de kleurijke, gezellige en typische straatjes met hier en daar een klein souvenierwinkeltje, enkele eenvoudige dorpskroegen met drie plastic stoelen en een tafeltje voor de inkomdeur, twee mini-mercado’s da familia (de vlaamse versie van de kruidenier-om-de-hoek), een aftands speelpleintje, een in Disney-figuren gehuld basisschooltje en een italiaans restaurant. Dit is Palmeira.

Voor de huisjes spelen zich allerlei leuke taferelen af. Een jongetje, hooguit een jaar of negen, zit op de stoep kleine visjes te kuisen en te fileren met een veel te bot mes, terwijl zijn moeder hem vanuit de keuken iets toeschreeuwt. Een beetje verderop in de ‘Fontenaira’ zijn schoolgaande kinderen zich aan het douchen of iets dat erop lijkt. Omdat de meeste huizen geen stromend water hebben, gebeurt het wassen daar gezamelijk, zo blijkt.

Ondertussen ben ik aan de ‘Porto’ aangekomen. Stel je wel niet te veel voor bij het woord ‘haven’. In zee liggen als ik goed tel een dertigtal houten sloepjes bijeen en een drie-tal boten van ongeveer een drie à vier meter lang. Rond de kantine aan de kade wachten een dozijn jonge, zwarte, mannen de godganse dag tot er iemand komt aangepeddeld met vis aan boord. Er klinkt luide Afrikaanse muziek op de achtergrond, zoals overal en altijd eigelijk.

Ik heb geluk vandaag! Terwijl ik mijn eerste biertje van de dag drink (Strela Cerveja, plaatselijk Kaapverdisch bier van 5,6°) zie ik dat een visser een gigantische vin omhoog tilt. De mannen reageren onmiddellijk en schieten ter hulp aan de kade. Een barracuda! Een haai met andere woorden. Enkele jongens proberen de gigantisch kop vanervan af te snijden terwijl een andere zich over de vin bekommerd. Als de klus geklaard is trekken ze het beest via de kade in een pickup truck die er op zijn beurt vandoor gaat. Maar niet zonder dat er enkele escudo’s van eigenaar gewisseld zijn natuurlijk.

Wat betreft de terugtocht heb ik meer geluk dan deze ochtend, ... een algeura busje zorgt ervoor dat ik zonder problemen en blaren in Espargos geraak.