Straks is het zover, ... rond 22 uur neem ik de trein naar de luchthaven van Zaventem om daar hopelijk ergens rond de klok van 06u00 te beginnen aan m'n vier weken durende werk'vakantie' op het
eiland Sal, in de Kaapverdische Eilanden. Na zo'n zes uurtjes vliegen met een korte tussenlanding op het eiland Boa Vista zou ik voet aan land zetten op hopelijk een zonovergoten paradijs. Omdat we
ginder drie uur vroeger zijn is het tijdsverschil met hier niet zo erg groot en mis ik zo weinig mogelijk van de dag. Rond 11u00 komen we aan op de luchthaven van Espergos.
Mijn koffers zijn zonet gepakt, heb me een beetje proberen te houden aan de 20 + 6 kilo limitering, maar met etenswaren en kleding voor een hele maand is dat natuurlijk niet makkelijk.
Nog ietsje meer dan een week! Volgende week zaterdag neem ik via Brussel het rechtstreeks Jetair vliegtuig naar de Kaapverdische Eilanden, ‘Cabo Verde’ in het Portugees, waar het vroeger een kolonie
van was. De eilanden groep, bestaande uit een tiental eilandjes liggen zo’n 500 kilometer voor de kust van het Afrikaanse Senegel.
Eerst landen we op het Eilandje Boa Vista (wat mooi uitzicht betekend), en dat net onder mijn uiteindelijke bestemming Sal ligt (het Portugese voor zout).
Ben ondertussen naar de Kaapverdische Ambassade in Brussel geweest voor de nodige (werk)visa, tickets zijn geboekt en 'nieuwe kofferset' is aangeschaft :-)
Na maandenlang werken in Griekenland, Thailand en de Verenigde Staten, nu voor het eerst een Afrikaans land, ik ben benieuwd!
Byebye USA, ... dit is zeker geen vaarwel. Je was het mooiste en meest fasinerende land waar ik tot nog toe voet aan wal mocht zetten, maar dan 2,5 maanden in het sprookje (voorlopig) gedaan. Ik heb
het vliegtuig inmiddels genomen van Chicago O'Hare naar Ierland. De hoofdstad Dublin om precies te zijn waar ik in de ochtend zal landen en blijf hangen tot de volgende dag. Leuke uitstapjes zoals
het Guinness fabriekje behoren tot het verlanglijstje, ... watch the pics.
Vaarwel Baltimore (Maryland), het was leuk je gezien te hebben en de kennismaking was ok, maar toch zal ik je nu al reeds vertellen dat je waarschijnlijk mijn eerste en tevens ook laatste bezoekje
hebt gehad. Je stad kon me namelijk niet bekoren zoals de voorbije plaatsen dat to nu toe wel konden. Ik zeg je dus geen tot ziens, maar vaarwel …
Na het afscheid stappen we opnieuw op een Greyhoundbus, dit keer voor een rit van meer dan tien uur, die ons uiteindelijk via Pittsburg (Pennsylvania) naar Cleveland (Ohio) en zo naar Detroit
(Michigan) zal brengen. Deze busrit gaat niet zoals de vorige langs drukke snelwegen van grote stad naar grote stad, maar deze heeft iets speciaals. We rijden in de bergen die er nog steeds besneeuwd
bijliggen en komen voorbij enkele schilderij landschappen waar je hier en daar een huisje in het groen opmerkt. Komende van niets anders dan grote drukke steden waar het ’s nachts even licht is als
overdag is dit het andere Amerika. Die ik tot nu toe nog niet had gezien, buiten misschien de eekhoorntjes in Central Park (NYC).
Als ik goed naar buiten kijk, niet eenvoudig want de zon begint de dalen en zwarte lucht neemt zijn plaats in, denk ik iets te zien wat op een hert lijkt. Met mijn biologie kennis kan het ook een
eland of ree geweest zijn maar in ieder geval, iets in de richting. Iets waar we in België voor naar de kinderboerderij moeten …
Na Philadelphia zijn we opnieuw met een Greyhound bus naar een andere stad zuidwaarts gereden. Na twee uur en half arriveerden we in Baltimore, de grootste stad in de staat Maryland.
Ik weet na twee volle dagen nog steeds niet wat ik van deze stad precies moet denken. Het lijkt me de eerste plaats in Amerika waar ik het niet lang zou uithouden. Geef me vier vierkante meter in New
York City en ik amuseerde me iedere dag in de drukke mensenmassa of geef me een hotelbon voor enkele maanden in het gezellige, dorpse en culturele Philadelphia en ik zou waarschijnlijk na afloop
bijboeken voor een tijd. Maar hier, Baltimore, een dorp met een gigantische haven ligt me niet zo.Het is zeker niet de mentaliteit of vriendelijkheid van de mensen, want die is tot nu toe langs de
ganse Eastcoast perfect geweest of de hoeveelheid aan MacDonaldsen, chinese restaurantjes of Starbucks coffee-huisjes die het wat minder maakt, neen de zon is zelfs bescheiden beginnen schijnen.
Daarop kunnen we het dus ook al niet steken.
Laten we stellen dat de wijken, met uitzondering van het echte toeristische centrum, er een beetje verloederd, doods en verlaten bijliggen, Ik ga zelfs voor de eerste keer het woord `ghetto-achtig`
gebruiken.
De werkloosheidsgraad ligt hoog (bijna 10 procent). De stad heeft meer dan 67 procent zwarte inwoners samen met een deel latinos, aziaten en een handvol blanken.
