Blog 25

• Wijzigen

Geen inleidingstekst

• In God We Trust! Amen! Halleluja!

  Dat ze het in Amerika heilig schennis vinden dat je de wekelijkse mis op zondagochtend mist is geen leugen. Je kan jezelf dan ook moeilijk wijsmaken dat je te ver moet stappen om een kerk te vinden want de States hebben er maar liefst eentje voor elke zestig inwoners. Of om het een beetje duidelijker te maken; er zijn er zo’n half miljoen van allerlei strekkingen. En dat is dertig keer meer dat het aantal McDonaldsen. Jaja het is de waarheid.
  
  Je kan er dan ook niet omheen. In elke speech gegeven door een zichzelf respecterend politicus op primetime televisie is de slotzin “So help us God” en spurt je door de hal van het station om nog net op tijd je trein te halen dag mag je er geld op verwedden dat je aangesproken word door een bende gelovige jongeren die je willen bekeren tot hun geloof.
  
  Ga je een pintje drinken in de plaatstelijke Moose pub dan moet je klokslag 9 uur je Budweiser even aan de kant zetten, met de rest rechtveren om stil te staan bij de goede dingen van de dag. Aan de man gebracht door de cafebaas, voor even pastoor van dienst. Waarna we in koor besluiten; In the name of the Father, the Son,and of the Holy Spirit. Amen. Schol!
  
  Door de kredietcrisis staan er een massa huizen te koop hier in Michigan, al dan niet door de bank. En ja, ook de godszieltjes worden niet gespaard van al dat kwaad. Men plaatst dan zo’n gigantisch ‘SALE’ bord voor de stakkers hun deur. Leuke aan dit verhaal is dat je als koper kan je zien wie er ‘Chistelijk’ gewoond heeft in jou toekomstig stekje. Het logo ∞, een soort visje prijkt op auto’s, gevels, winkels, kortom het krijgt het keurmerk ‘approved by God’.
  
  Allemaal onschuldig natuurlijk, maar vervelend word het wanneer mensen je proberen te overtuigen tot het geloven in ‘iets’. In het cafe, op straat en in je vriendenkring. ‘Ga zondag maar eens mee daar de kerk, en dan zal ik je wel eens voorstellen aan de vrouw van de priester. Die zal je dan proberen –ompraten-‘ brrr ik huiver van dat woord, … en van de gedachten dat men me iets opdringt. Je moet al een goed prater zijn om je niet te laten doen. Van een verdediging à la “Jamaar, ik geloof niet in wat de paus zegt’, maakt met hier brandhout. Ze zijn getrained let op! Je hebt hier dan ook zo veel verschillende soorten strekkingen en kerken dat ze redeneren dat er wel iets moet tussenzitten voor jou.
  
  Even een opsomming;
  De Christelijke kerk, de Rooms-Katholieke kerk, , Protestanten, de Baptisten, de Methodisten Kerk, de Pinsterbeweging, de Mormonen en de Hervormde Kerk zijn de grootste. De laatste ‘the Reformed Church’, vind ik de coolste. Da’s voor mensen die vroeger in zonde leefden, maar ineens het licht gezien hebben. ‘Yes We Want Change’, en ze krijgen het.
  Er zijn ook en hele resem andere religies (al is de lijn tussen geloof en sekte vaak klein) zoals de Scientology-Church van Travolta en Cruise en Jehova’s getuigen.
  
  *Ik wil met deze blog niemand tegen de borst stoten, dit is mijn persoonlijke visie op een land waarvan ik denk dat het geloof te veel de overhand heeft. In God we Trust! Amen! Halleluja.
  
  

  
  • Spotlight
  • Wijzigen
  • 10 februari 2009
  • 1 reactie
  • geen rating

• Gekke mensen zitten overal ...

  Vaak krijg ik de opmerking dat ik nogal regelmatig commentaar heb over het gedrag van mijn medemensen her en der in het straatbeeld. Het klopt dat ik dikwijls een beetje grappend uithaal naar mensen waar volgens mijn bescheiden mening een serieuze vijs aan los zit, of zoals u wil, een hoek van af is.
  
  Nu moet ik toegeven dat ik misschien enkele keren te voorbarig ben geweest met het beoordelen van de mensenmassa in ons Belgenlandje. Openlijk neuspeuteren terwijl je aan het wachten bent aan de Delhaize kassa of een beetje scheef lopen alsof je in je broek gekakt hebt behoren waarschijnlijk niet direct tot de symptomen van een krankzinnige gek, zoals ik ze wel eens durf noemen. Daar scheelt iets aan, of amai, kosten genoeg aan de die, … u zegt het maar ik heb alles waarschijnlijk al wel eens gehad in mijn verwijzingen naar ‘rare’ gevallen.
  
  In Amerika liggen de teerlingen een beetje anders moet ik nu wel bekennen. Ik vraag me soms af of er mensen rondlopen die alle hoeken nog wel bezitten en waar vijzen wel tot de standaard opties behoren in een mensenlichaam. Een (korte) bloemlezing van de voorbije dagen;
  
  • Je komt nietsvermoedend uit de terminal van Grand Central, New York City, wanneer je in de verte een hoop spandoeken en plakkaten opmerkt met een nest mooi ogende, jonge jongens en meisjes ergens tussen de 18 en 25 jaar; een of andere betoging tegen bontjassen ofzo denk je dan, en je gaat het van nader inspecteren. Mijn handtekening voor een petitie krijgen ze zeker. Tegen madammen met een bontjas zeg ook neen. Ik kom dichterbij de opschriften en constateer dat ik met een bende pastoors en pausen te maken heb. “If you want to know more about Jesus, please ask. We love to tell you more”. Daar is het Vlaamse neuspeuteren niks tegen.
  
  • In die zelfde stations terminal wacht ik meer dan een uur op een vriend van mij de volgende dag. Ik nestel me neer ergens in een hoekje op mijn kont en aanschouw de mensenmassa. Na enkele minuten merk ik een wel zeer raar schepsel op dat welgeteld om de anderhalve minuut voorbij komt gejogged in een roze trainingsbroek en dito roze ‘I-LOVE-NY’-shirt. Deze blanke vrouw van midden dertig zal me in die 70 minuten welgeteld 46 keer voorbij komen gespurt doorheen de statige vertekhal. Ze heeft een grote hoofdtelefoon op hare kop staan die aangesloten is op een al even roze mp3 speler die ze zwiert van de ene naar de andere hand. Leukste aan dit verhaal is dat we te maken hebben met een echte zangeres. Een geval dat je zo in de categorie ‘top 10 - bloopers’ van American Idol kan duwen. Haar mp3 is er eentje van het oude model denk ik, want, spijtig voor de ondertussen tientallen pendelaars die de vrouw hebben opgemerkt speelt er maar één nummertje door haar oortjes. De nachtegaal moet een immense bewondering voor Michael Jackson hebben. Meer dan twintig keer horen we “Heal the World”. Loeihard en kattig vals. Daar komt mijn vriend, weg ben ik. Drie dagen later neem ik opnieuw de trein, en ja inderdaad, de dame heeft blijkbaar ook een abonnement.
  
  • In de plaatselijk K-Markt, een grootwarenhuis in Philadelphia ben ik op zoek naar enkele versnaperingen. Mijn zoektocht eindigt abrupt wanneer ik word aangesproken door een zwarte man van rond de zestig die kreupel is en met een wandelstok zichzelf voortsleept. Als hij merkt dat Spaans niet mijn ding is, en ik van de Duitse taal ook al geen kaas heb gegeten gooit hij het over een andere boeg en kraamt hij zijn onzin dan maar in het Engels uit. Gesprekonderwerp van de avond is, hoe kan het ook anders Barack Obama, sinds enkele dagen officieel de ‘44ste Amerikaanse president’, en de politiek van zijn land. Na een lofspreek voor Mister Obama, waar ik vriendelijk en aandachtig naar luister stelt hij me voor om een kleine kwis te spelen. Na lang aandringen zijnentwege hap ik dan maar toe. Ik moet drie willekeurige presidenten opnoemen en hij moet erin slagen het jaar van in- en aftreden op te noemen. Ik noem Jimmy Carter, George Washington en Abraham Lincoln, natuurlijk zelf niet wetende welke jaartallen de correcte zijn. De man proest het uit dat voorbijgangers er van schrikken. ‘Are you kiddin’ me? Can you make it more easier than this? Hij weet ze vlot af te rammelen en de hele wereld mag het weten, incluis de in K-markt shoppende medemens plus kassiersters en securityman aan de ingang. Die laatste maakt er dan ook een einde aan door de stakker buiten te zetten op een toch vriendelijke manier. Ik check het later op het internet en de man bleek er helemaal op te zitten.
  
  Dit gezegde zijnde zal ik eenmaal terug in België oppassen met het ‘mensen in hokjes’ steken, wetende dat we van de ergste gevallen voorlopig nog veraf zijn. Maar denk eraan, onweert het in the States dan druppelt het meestal toch al een beetje bij ons.